ส่วนใหญ่แล้ว การติดเชื้อเอชไอวีเกิดจากการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ได้ป้องกันและการใช้เข็มฉีดยาร่วมกัน ซึ่งอาจไม่มีวิธีรักษาการติดเชื้อเอชไอวีให้หายได้ 100% แต่คุณสามารถป้องกันตัวเองให้ปลอดภัยหรือลดความเสี่ยงในการติดเชื้อได้ด้วยเคล็ดลับและเทคนิคต่างๆ ดังต่อไปนี้

ถุงยางอนามัยชาย

หนึ่งในเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการต่อสู้กับเชื้อเอชไอวีที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ คือถุงยางอนามัยชาย ซึ่งมีวิธีการใช้งานที่ง่ายและหาซื้อได้ในราคาถูก ข้อดีคือถุงยางอนามัยมีรูปทรง ขนาด พื้นผิว และกลิ่นหลากหลายรูปแบบให้เลือก หากคุณหรือคู่ไม่ชอบถุงยางอนามัยประเภทใดก็สามารถเปลี่ยนไปลองใช้ประเภทอื่นได้

คำเตือน: ควรใช้ก่อนวันหมดอายุ หากเลยกำหนดวันหมดอายุให้ทิ้ง, อย่าเก็บถุงยางอนามัยให้โดนแสงแดด หรือในสถานที่ร้อนจัด / เย็นจัด

วิธีการใส่ถุงยางอนามัย:

1. ตรวจดูวันหมดอายุก่อน
2. ฉีกซองถุงยางอนามัย (อย่าใช้ฟัน เพราะถุงยางอนามัยอาจฉีกขาดได้)
3. ทำให้องคชาติแข็งตัว ซื่งจะทำให้ถุงยางอนามัยจะรูดได้ง่ายขึ้น
4. วางบนถุงยางอนามัยบนมือให้ถูกด้าน แล้วสวมครอบลงบนองคชาติโดยใช้นิ้วมือรูดในทิศทางจากปลายองคชาติลงไป (ถ้ารูดยากให้คลี่ถุงยางอนามัยให้ขยายขนาดมากกว่าองคชาติ)
5. บีบไล่อากาศให้ออกจากส่วนบนสุดของถุงยาง
6. สามารถใส่สารหล่อลื่นที่มีส่วนผสมของน้ำ (ล้างออกง่าย, ไม่เป็นคราบ) และซิลิกอน (เพื่อความปลอดภัย ควรมีส่วนผสมที่ทำมาจากยางธรรมชาติ)

วิธีการถอดถุงยางอนามัย:

1. เมื่อเสร็จภารกิจและมีการหลั่งน้ำอสุจิเรียบร้อยแล้ว ต้องรีบใช้นิ้วมือบีบรัดถุงยางอนามัยให้แนบกับโคนอวัยวะเพศ (เพื่อป้องกันน้ำอสุจิหกหรือไหลย้อนออกมา)
2. สิ้นสุดกระบวนการร่วมเพศแล้วก็สามารถรูดถุงยางอนามัยออกได้
3. ให้ผูกมัดถุงยางที่ปากถุงเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำอสุจิไหลออกมา
4. ทิ้งถุงยางอนามัยลงในถังขยะ

ถุงยางอนามัยผู้หญิง

ถุงยางอนามัยหญิง ที่เรียกว่า ถุงยางอนามัยแบบสอด (Insertive Condom) ได้รับการออกแบบเฉพาะสำหรับการมีเพศสัมพันธ์ในช่องคลอด ทำจากโพลียูรีเทนที่ทำหน้าที่เหมือนซับหลวมๆ ภายในช่องคลอด แต่หากตัดสินใจใช้ถุงยางอนามัยผู้หญิงในการมีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักก็ควรตรวจสอบให้บ่อยครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าถุงยางอนามัยจะไม่ลื่นหลุดเข้าไปในลำไส้ตรง

*ถุงยางอนามัยชายเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการมีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนัก

เคล็ดลับ: ไม่ควรใช้ถุงยางอนามัยชายและหญิงในเวลาเดียวกัน เพราะจะทำให้เพิ่มความเสี่ยงของการลื่นหลุดหรือฉีกขาด

วิธีการใส่ถุงยางอนามัยแบบสอด:

1. บีบวงแหวนภายใน และกดเบาๆ โดยใช้นิ้วหรือผ้าอนามัยแบบสอด (a tampon) ช่วยในการสอดใส่เข้าไปภายในช่องคลอด
2. สอดถุงยางอนามัยเข้าไปในช่องคลอดให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ (วงแหวนจะหยุดที่ปากมดลูก และไม่สามารถผ่านไปเข้าสู่ร่างกาย)
3. วงแหวนภายนอกจะอยู่ภายนอกอยู่นอกช่อง และครอบคคลอดและครอบปากช่องคลอด

วิธีการถอดถุงยางอนามัยแบบสอด:

หลังจากหลั่งเรียบร้อย ให้บีบ และบิดวงแหวนภายนอกของถุงยางอนามัย จากนั้นจึงนำออกจากช่องคลอดก่อนที่จะลุกขึ้นยืน โดยระมัดระวังไม่ให้มีการรั่วไหลของของเหลว (น้ำอสุจิ) ภายใน

เทคโนโลยีใหม่ในการป้องกันเชื้อเอชไอวี

ยาเพร็พ หรือ ยาต้านไวรัสก่อนการสัมผัส Pre- Exposure Prophylaxis (PrEP)

เป็นวิธีการป้องกันการติดเชื้อแบบใหม่สำหรับคนที่ไม่ได้ติดเชื้อเอชไอวี เมื่อรับประทานอย่างต่อเนื่อง ยาเพร็พช่วยลดความเสี่ยงของการติดเชื้อเอชไอวีในกลุ่มผู้ใหญ่ทั้งชายและหญิงที่มีภาวะเสี่ยงสูงมากต่อการติดเชื้อเอชไอวีผ่านการมีเพศสัมพันธ์หรือการใช้เข็มฉีดยา

ยาเป๊ป หรือ ยาต้านไวรัสหลังการสัมผัส Post-Exposure Prophylaxis (PEP)

เป็นยาต้านเชื้อที่ช่วยลดโอกาสในการติดเชื้อเอชไอวีก่อนที่ตัวเชื้อจะกระจายตัวในร่างกาย ตัวยาประกอบด้วยยาต้านไวรัส 2-3 ชนิด ควรรับประทานอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้หลังจากที่คุณได้รับเชื้อเอชไอวี (เพื่อให้มีประสิทธิภาพควรเริ่มทานภายใน 72 ชั่วโมงหลังได้รับเชื้อ) และควรจะรับประทานให้ครบ 28 วัน

การฉีดยาอย่างปลอดภัย

เพื่อป้องกันการติดเชื้อเอชไอวี เมื่อมีการฉีดยาก็ควรใช้เข็มใหม่และแท่นเจาะที่สะอาดทุกครั้ง หลังจากที่คุณใช้เข็มฉีดยาแล้ว ควรจัดเก็บในภาชนะที่ปิดสนิท เช่น ขวดน้ำพลาสติก เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวคุณหรือผู้อื่นได้สัมผัสและรับบาดเจ็บ

แหล่งข้อมูล: www.hivcl.org, www.plannedparenthood.org, www.cdc.gov

HIV แพร่กระจายโดยการมีเพศสัมพันธ์ ดังนั้นการใช้ถุงยางอนามัย (condom) เป็นสิ่งจำเป็นมากในการช่วยป้องกันโรคเอดส์ และยังช่วยป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ ได้อีกด้วย ดังนั้นการไม่ใช้ถุงยางอนามัย จึงทำให้เกิดความเสี่ยงต่อการได้รับเชื้อสูง

• การมีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักโดยไม่สวมถุงยางอนามัยมีความเสี่ยงในการติดเชื้อสูงมาก สำหรับทั้งสองฝ่าย แม้จะไม่หลั่งน้ำอสุจิก็ตาม
• การมีเพศสัมพันธ์ทางช่องคลอดโดยไม่สวมถุงยางอนามัยความเสี่ยงในการติดเชื้อสูงทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แม้ฝ่ายชายจะไม่หลั่งน้ำอสุจิก็ตาม
• การมีเพศสัมพันธ์ด้วยการใช้ปาก (oral sex) โดยไม่มีการป้องกันก็มีความเสี่ยง
• การแพร่เชื้อจากแม่ไปสู่ลูกในระหว่างการตั้งครรภ์ ระหว่างคลอด และการให้นมบุตร จะมีอัตราการเสี่ยงที่ลูกอาจติดเชื้อ HIV จากแม่สูงมาก
• การเสพสารเสพติดและการใช้เข็มหรือกระบอกฉีดร่วมกับผู้อื่นมีความเสี่ยงในการติดเชื้อสูงมาก
• การบำบัดรักษาทางการแพทย์ การขลิบอวัยวะเพศ และการสัก มีความเสี่ยงในการติดเชื้อ HIV สูงมาก หากใช้เครื่องมือที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อและใช้ร่วมกันหลายคน เพราะเชื้อนิ้ีสามารถติดต่อได้ทางเลือด รวมทั้งการรับเลือดที่ไม่มีการตรวจหาเชื้อ HIV จากผู้ให้ก่อนก็มีความเสี่ยงเช่นกัน

กิจกรรมดังต่อไปนี้ไม่ทำให้ติด HIV

• การใช้ห้องน้ำหรืออ่างล้างมือร่วมกัน
• การสัมผัส จับมือ ลูบไล้ และโอบกอด
• การใช้สระว่ายน้ำ หรือห้องอบไอน้ำ (Sauna) ร่วมกัน
• การรับประทานอาหาร หรือใช้ภาชนะร่วมกัน (เช่น ใช้จาน ชาม ช้อน ส้อม หรือแก้วน้ำ)
• การไอและจาม
• แมลงกัดต่อย

จากข้อมูลข้างต้นจะเห็นว่า กิจวัตรประจำวันดังกล่าวไม่ทำให้คุณติดเชื้อ HIV ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวการอยู่ร่วมกลุ่มกับผู้ป่วยที่เป็นโรคเอดส์ และไม่จำเป็นต้องกีดกันพวกเขาออกจากสังคม

แหล่งข้อมูล: http://www.migesplus.ch

เอชไอวี ย่อมาจาก Human Immunodeficiency Virus เป็นไวรัสสาเหตุของ ภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่อง หรือโรคเอดส์ ในปีพ.ศ. 2552 ยูเอ็นเอดส์ได้สำรวจพบว่า มีประชากรมากกว่าครึ่งล้านในประเทศไทยที่มีเชื้อเอชไอวี และ 28,000 คนที่เสียชีวิตจากโรคเอดส์ เชื้อเอชไอวี คือไวรัสที่เข้าไปทำลายเซลส์เม็ดเลือดที่จำเป็นของร่างกายในการเป็นปราการต่อสู้กับโรคต่างๆ  (หรือที่เรียกว่า ซีดีสี่ CD4) ทำให้ระบบภูมิต้านทานล้มเหลว และทำให้เกิดภาวะโรคแทรกซ้อน

เชื้อเอชไอวี สามารถติดต่อได้

• ทางเลือด อสุจิ สารคัดหลั่ง หรือน้ำนม
• การมีเพศสัมพันธ์กับผู้มีเชื้อเอชไอวีโดยขาดการป้องกัน  อย่างไรก็ดี อัตราความเสี่ยงของการติดเชื้อจะมีสูงขึ้นเมื่อ มีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชายนั้น ผู้รับจะมีความเสี่ยงสูงกว่า
• การมีเพศสัมพันธ์เสรี  หรือการมีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์แทรกซ้อนอยู่ด้วย จะทำให้มีความเสี่ยงในการติดเชื้อมากกว่า นอกจากนี้ ออรัลเซ็กซ์ก็มีความเสี่ยงเช่นกัน แต่จะน้อยการมีเพศสัมพันธ์โดยตรง
• การใช้เข็มฉีดยาร่วมกัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มผู้ใช้สารเสพติด
• การติดเชื้อจากแม่สู่ลูก ซื่งเป็นการติดเชื้อระหว่างการตั้งครรภ์ การให้กำเนิด และการให้น้ำนมลูก

การตรวจเลือด คือวิธีการหาเชื้อเอชไอวีในร่างกาย ซึ่งเมื่อตรวจพบแล้ว จะมีค่าเป็นเลือดบวก แม้ว่าทุกวันนี้ จะยังไม่มีการรักษาให้เชื้อเอชไอวีหมดไปได้ แต่ว่าเราสามารถใช้ชีวิตได้อย่างยืนยาว เช่นเดียวกับคนที่ไม่มีเชื้อ ด้วยการรับประทานยาต้านไวรัส และดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจให้แข็งแรง

“ถ้ารู้เร็ว ก็รักษาได้เร็ว” การตรวจและรักษาอย่างเนิ่นๆ นั้น มีความจำเป็นอย่างยิ่งต่อการดูแลร่างกายและชีวิต.

เอดส์ คืออะไร

เอดส์ (AIDS) ย่อมาจาก Acquired Immune Deficiency Syndrome  คือ กลุ่มอาการภูมิคุ้มกันเสื่อม เป็นกลุ่มอาการที่เกิดขึ้นเพราะร่างกายได้รับเชื้อไวรัส เอชไอวี ซึ่งไวรัสจะเข้าไปทำลายเม็ดเลือดขาวของร่างกาย ทำให้เม็ดเลือดขาวชนิด ซีดี 4 ลดน้อยลง จึงง่ายต่อการที่จะถูกเชื้อโรคต่างๆ โจมตี เพราะภูมิต้านทานน้อยลง ทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนต่างๆ

ในกรณีที่ได้รับเชื้อเอชไอวีแล้ว ร่างกายของเราจะพยายามต่อสู้กับเชื้อนั้น ด้วยการสร้างแอนติบอดีขึ้นมา ดังนั้น การตรวจเลือดคือการหาแอนติบอดีเหล่านั้นในเลือด และถ้าเรามีนั่นก็คือ เราได้รับเชื้อเอชไอวีแล้ว หรือที่เราเรียกว่า มีเลือดบวก (HIV-Positive) ทว่า คนที่สัมผัสเชื้อเอชไอวีก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องติดเชื้อเสมอไป ขึ้นอยู่กับปริมาณเชื้อ ภมูิต้านทานของผู้สัมผัส และปัจจัยอื่นๆ ที่ยังไม่ทราบชัด

การมีเชื้อเอชไอวีในร่างกายนั้น ไม่ใช่การเป็นโรคเอดส์อย่างที่หลายคนเข้าใจ มีบุคคลมากมายที่มีเชื้อเอชไอวีแต่ยังแข็งแรงดี ทว่า เชื้อเหล่านี้จะค่อยๆ เข้าไปทำลายระบบภูมิคุ้มกันของเราให้เหลือน้อยลง จึงส่งผลให้เมื่อเชื้อไวรัส  เชื้อรา และแบคทีเรียทั้งหลาย ก็สามารถมาทำให้เราเจ็บป่วยได้ หรือที่เราเรียกว่า เกิดโรคฉวยโอกาศนั่นเอง

แหล่งที่มา: www.aids.org

เมื่อเร็วๆ นี้ สภากาชาดไทย แถลงข่าวโครงการลดการติดเอดส์ในกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย และสาวประเภทสอง พร้อมให้ผู้สนใจเข้าร่วมโครงการติดต่อรับยาต้านไวรัสเอดส์ก่อนการสัมผัสเชื้อ หรือเพร็ป (PrEP) ซึ่งส่วนกลางรับได้ที่ศูนย์สุขภาพชุมชนของสมาคมฟ้าสีรุ่งที่กรุงเทพฯ หรือ สอบถามเพิ่มเติม โทร.0 2253 0996 ในเวลาราชการ

สำหรับกลุ่มเป้าหมายการใช้ยาตัวดังกล่าวคงพอทราบแล้วว่ายาต้านไวรัสตัวนี้คืออะไร ใช้เมื่อใด แต่กับบุคคลทั่วไปเชื่อว่าอาจยังสับสน วันนี้ mars จึงทำข้อมูลพอสังเขปให้เข้าใจง่ายขึ้น

ก่อนอื่นเรามาทำความเข้าใจกันก่อนว่า โดยทั่วไปเราจะคุ้นชินกับการเห็นคนรับประทานยาคุมกำเนิดชนิดแผง 28 เม็ด ทุกวัน ต่อมามีการพัฒนาเป็นยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน คือ รับประทานหลังมีกิจกรรมร่วมกัน 1 เม็ดทันที และอีก 1 เม็ด ภายใน 12 ชั่วโมง ซึ่งเหตุผลการใช้ต่างกัน และคนละเรื่องกับ ‘PrEP’ หรือ ‘PEP’ อย่างสิ้นเชิง

PrEP (PreExposure Prophylaxis) หรือ PEP (Post -Exposure Prophylaxis) คือ ยาต้านไวรัส HIV ในกลุ่มเสี่ยง เช่น กลุ่มรักร่วมเพศ แพทย์ พยาบาล ที่อาจจำเป็นต้องรับประทานยาชนิดนี้ประจำวันเพื่อลดความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ หรือกรณีสัมผัสกับผู้ติดเชื้อไปแล้วภายใน 72 ชั่วโมง ก็ยังสามารถรับประทานเพื่อป้องกันได้

แม้ยาชนิดนี้มีชื่อเรียก 2 แบบ ตามลักษณะของเวลาในการรับประทาน แต่เนื้อยาคือตัวเดียวกัน โดยผลข้างเคียงของมันอาจเกิดขึ้นได้คือ อาการท้องเสีย ปวดหัว คลื่นไส้ และอาเจียน เป็นต้น

ขอบคุณข่าวสารจาก  http://www.manager.co.th